Blog

Karolina czynnie działa w mediach społecznościowych jako Gabarafamily, tam możesz też obejrzeć film z tego porodu. Historia mojego porodu domowego jest krótka i intensywna. Był to mój drugi poród, pierwszy odbył się w szpitalu, nie był najgorszy, ale wiele rzeczy chciałam, żeby przebiegło inaczej drugim razem, stąd decyzja o porodzie w domu. Plan był taki, że w momencie rozpoczęcia akcji porodowej zadzwonię do mamy, która mieszka 130 kilometrów dalej, ona przyjedzie zająć się 2,5-letnią córką, a w tym czasie ja i mąż będziemy mogli się skupić na porodzie. Nie chcieliśmy znać płci dziecka, wobec czego przed nami była również niespodzianka – czy urodzi nam się druga córka, czy też syn. Na 2–3 tygodnie przed porodem pojawiały się nieregularne skurcze, 2 razy myślałam już nawet, że poród się zaczyna, jednak to były fałszywe alarmy.
W dzień przewidywanego terminu porodu prowadzący lekarz ginekolog wykonał na moją prośbę masaż szyjki macicy. Bardzo chciałam urodzić w domu, a dziecko niezbyt kwapiło się do wyjścia, mimo podejmowanych przeze mnie prób wywołania porodu – teraz już wiem, że dzieci po prostu wiedzą, kiedy mają przyjść na świat, i nie ma potrzeby tego przyspieszać, jednak wtedy bardzo chciałam uniknąć wywoływania porodu w szpitalu. Po masażu pojawiło się leciutkie plamienie i skurcze, które szybko się jednak wyciszyły.
Następnego dnia w porozumieniu z położnymi Karoliną i Agnieszką piłam w ciągu dnia koktajl położnych, skurczów nie było.
Kolejnego dnia przyjechała moja mama z partnerem, ponieważ miałam bardzo regularne skurcze przez 8 godzin i byliśmy już pewni, że się zaczyna. Jak przyjechali, to skurcze się wyciszyły. Byłam już 3 dni po terminie, zniecierpliwiona, wszyscy czekaliśmy jak na szpilkach. To było na dzień przed porodem, prawdopodobnie wtedy rozwarcie się mocno zwiększyło dzięki tym skurczom, bo w dniu porodu akcja była ekspresowa. Następnego dnia z samego rana poszłyśmy z mamą na długi spacer, pochodziłyśmy po sklepach, spędziłyśmy miło czas, byłam cały czas w ruchu. Tego dnia znowu piłam koktajl położnych. Byłam coraz bardziej zirytowana tym, że akcja się nie zaczyna mimo moich usilnych starań.
Po konsultacji z położną wybrałam się na zabieg refleksologii i akupunktury o godzinie 17. Pod koniec zabiegu refleksologii pojawiły się lekkie skurcze, zaczęły się wzmacniać podczas akupunktury. Wróciłam do domu, skurcze były co ok. 2 minuty i trwały ok. 30 sekund, więc dałam znać położnej, ale po wcześniejszych fałszywych alarmach nie chciałam się za szybko ekscytować, bo byłam pewna, że to znów nie to. 10 minut później skurcze pojawiały się już z częstotliwością 1,40 minuty i trwały 30–40 sekund, były zdecydowanie mocniejsze. Wtedy już byłam pewna, że się zaczyna, czułam, że te skurcze są już inne. Zadzwoniłam do położnej i tak już z nią pozostałam na łączach aż do momentu jej przyjazdu. Uklęknęłam przy kanapie, bo w takiej pozycji było mi łatwiej znosić skurcze, a każdy kolejny był coraz intensywniejszy. Pod koniec mojej rozmowy z położną mąż odpowiadał za mnie, ponieważ musiałam się już mocno skupić na oddychaniu, nie byłam w stanie mówić. Po przyjeździe położna zbadała rozwarcie, okazało się, że było już prawie całkowite (!). Druga położna była już w drodze. Ja byłam w szoku, że to wszystko dzieje się tak szybko! I do tego tak łatwo. Skurcze były bardzo intensywne, ale dzięki obecności i dotykowi położnej oraz męża były do zniesienia, a pomiędzy nimi mogłam nawet żartować i śmiać się. Atmosfera była cudowna. Przyciemniliśmy światło, miałam przygotowaną wcześniej playlistę z muzyką do porodu, jednak zdecydowałam, że nie mam ochoty niczego słuchać. Moja mama w tym czasie, kiedy my się szykowaliśmy do porodu na parterze, szykowała na piętrze moją córkę do spania. Po badaniu rozwarcia poczułam pierwszy lekki skurcz party i czułam, że muszę wrócić do pozycji obok kanapy, bo tak było mi najwygodniej. Poród postępował bardzo dynamicznie, niedługą chwilę po przyjeździe drugiej położnej rozpoczęły się skurcze partie. Starałam się cały czas oddychać powoli i spokojnie, mimo że podczas skurczów chciałam przeć z całej siły. Położne mnie hamowały i mówiły do mnie cały czas, kazały oddychać i nie przeć, pozwolić się dziecku rodzić samemu. Powoli główka dziecka zaczynała wychodzić, a mi nadal nie pękł pęcherz owodniowy, głowa napierała coraz mocniej. Wody sączyły się powoli, dopiero jak głowa zaczęła przechodzić, pęcherz pękł. Okazało się, że dziecko rodzi się z rączką przy buzi! Oczy miałam cały czas zamknięte, słyszałam kojący głos mojego męża, głosy położnych, które przypominały o spokojnym oddechu, opowiadały, jak wygląda buzia dzidziusia, który już do nas idzie. Czułam w sobie ogromny spokój, mimo ogromnej intensywności skurczów i uczucia rozpierania, wiedziałam, że jestem w dobrych rękach i wszystko przebiega tak, jak powinno. Po kolejnych kilku skurczach dzidzia już była na świecie! O 20:24 urodziło się moje drugie dziecko, 3 godziny od pierwszych skurczów. Położne od razu szybko podały mi dziecko dołem, położyły na mnie, nic nie widziałam, bo łzy zalały mi oczy – to był chłopiec! Dotyk ciepłego ciałka mojego dziecka na mnie, jego pierwsze krzyki, to ogromne wzruszenie wszystkich wokół nas, ta radość w powietrzu – to były najpiękniejsze chwile w moim życiu, taki ogrom emocji, jakiego nigdy wcześniej nie przeżyłam. To było piękne. Wspomnienia tych chwil zostaną ze mną do końca życia. Poród był spokojny i piękny, przeżywałam go w atmosferze miłości i wsparcia, czułam się bezpieczna i zaopiekowana. Nie mogłabym sobie wymarzyć piękniejszego doświadczenia. Mimo tego, że synek urodził się duży (4260 g, 59 cm) i do tego z rączką przy buzi, urodziłam go z ochroną krocza. Jest to zasługa zarówno moich przygotowań do porodu, jak i działań położnych, które robiły wszystko, co w ich mocy, żeby to krocze ochronić. Jestem bardzo wdzięczna za to, że urodziłam zdrowe dziecko, że było to tak pozytywnym doświadczeniem, że miałam przy sobie doświadczone i mądre położne Karolinę i Agnieszkę, że była przy mnie moja mama i mogła uczestniczyć w narodzinach swojego wnuka.